1. |
Βήματα
03:54
|
|
||
|
Βήματα που περπατάμε
προσευχές που μουρμουράμε
άβολα
Οι εχθροί που πολεμάμε
και οι θεοί που προσκυνάμε
σαν στοιχειά
Κι όσους πόθους κουβαλάμε
μέσα μας και καρτεράμε
μια ζαριά
Κι όσες νύχτες ξεψυχάμε
κι όσα λόγια τραγουδάμε
μια στιγμή
μας αρκεί
Κι αν καμιά φορά ξεχνάμε
κι απ’τον κόσμο ξεγλιστράμε
σαν παιδιά
Κι αν δεν ξέρουμε πού πάμε
κι όλο πίσω πια κοιτάμε
δώσ’τε μας
μια ζαριά
|
||||
2. |
10 μέρες πριν
05:21
|
|||
|
Χρόνος που πέρασε μα δεν ακούμπησε κανένα
όλο προσμέναμε κι ήταν τα χείλη μας σφιγμένα
Σβήναμε τις φωτιές να μη μας πνίξουν τα καμμένα
το χώμα σκάβαμε να έχουμε όνειρα κρυμμένα
Ανυποψίαστος κι αν μοιάζει ο ήλιος όταν βγαίνει
σαν ένα χάραγμα στο χρόνο την καρδιά ζεσταίνει
Κι ανάβουν οι φωτιές και είναι τα χώματα σπαρμένα
κι όνειρα ανθίζουνε, από τα μάτια τα βρεγμένα
|
||||
3. |
Μακάρι
03:32
|
|
||
|
Μακάρι όσες φορές κοιτάχτηκα μπροστά σ’ένα καθρέφτη να έμοιαζα με λιοντάρι
να ήταν άλλη η ζωή, να ένιωθα πιο ελεύθερος, να ζούσα με καμάρι
να μη με λέγανε δειλό, ποτέ μη με χλευάζανε, να πέταγα τα βάρη
που λύγιζαν τα πόδια μου, μακάρι
Μακάρι και όσα αποκοιμήθηκαν, μέσα μου και βυθίστηκαν, να ξύπναγα με χάρη
να μου έδιναν ξανά πνοή και με χαρά να γέμιζα το άδειο μου κουφάρι
και ύστερα πιο δυνατός, χαρούμενος, θεσπέσιος, να πέταγα τα βάρη
που λύγιζαν τα πόδια μου, μακάρι
Μακάρι όσοι άνθρωποι αγάπησα, μα δίπλα δε τους κράτησα, να επέστρεφαν σαν φάροι
ποτέ μου να μη χάνομαι, καράβι ανεξέλεγκτο, που κρύβει στο αμπάρι
του κόσμου αυτού τους θησαυρούς, αντί για ασήμι και χρυσό, τσουκνίδα και θυμάρι
να ομόρφαινα τον κόσμο μου, μακάρι
|
||||
4. |
Αυτούς
04:22
|
|
||
|
Όσους κρατήσανε ανοιχτά τα μάτια στο σκοτάδι
και όσους ορθώσαν όνειρα σε αδρανείς καιρούς
Αυτούς που δεν ηρέμησαν ποτέ τους μ’ένα χάδι
και παίρναν φόρα όποτε κι αν έβλεπαν γκρεμούς
Όσους τα χεριά ανοιχτά κράτησαν σαν κατάρτια
να ισορροπούν στον άνεμο, και στέκανε γυμνοί
Κι αυτούς που όποτε έκλαιγαν, βουτούσανε στο δάκρυ
τα πόδια τους και την ψυχή, και πέφτανε με ορμή
Μονάχα αυτούς για συντροφιά να έχω να αγκαλιάζω
ένα φιλί στο μέτωπο κι άλλο ένα στην καρδιά
Και όσο αντέχουν να μου λεν, τραγούδια ριζωμένα
να παιχνιδίζουν θάνατο να με κερνούν φωτιά
|
||||
5. |
Αλλόκοτη Στιγμή
04:09
|
|
||
|
Θα έρθει κάποτε η στιγμή, που θα ΄ναι ανάμνηση ή και ευχή
αυτό που ζεις είναι καλύτερο να μη ζυγίζεις
Και πως ο ήλιος το πρωί
μοιάζει με μία προσευχή
με δίχως λέξεις που σου λέει τι γυρεύεις
Θα έρθει κάποτε η στιγμή, που όλα τα φώτα της σκηνής
μ’ένα τρεμόπαιγμα θ’αλλάξουν την παράστασή σου
Κι ένα παιδί διστακτικό
μ’΄ενα χαμόγελο δειλό
θα σου χαρίσει ένα λουλούδι στην αυλή σου
Θα έρθει κάποτε η στιγμή
που κάποιος ήλιος σε βροχή
θα σχηματίσει ένα αλλιώτικο ουράνιο τόξο
Κι όπως χαράζει η αυγή, θ’αρχίσει η μέρα απ’την αρχή
και ο κόσμος γύρω σου θα μοιάζει με άλλο τόπο
Όταν θα έρθει η στιγμή
αυτή η αλλόκοτη στιγμή
που θα ξενάς τη μυρωδιά απ’το βρεγμένο χώμα
Να ρίξεις μια σταλιά κρασί για να ξεπλύνεις την πληγή
να θυμηθείς πως είσαι ζωντανός ακόμα
|
||||
6. |
Μια μέρα
03:54
|
|
||
|
Ήταν μια μέρα που επόμενη δε σκέφτηκα
και είχα το χρόνο αγκαλιά σαν αδερφό
δεν τον εμίσησα, και κείνος δε με πλήγωνε
μόνο μ’αγκάλιαζε και μου δινε ουρανό
Ήταν μια μέρα που όλα γύρω ήταν αλλιώτικα
και ο πόνος έμοιαζε να έχει πια χαθεί
και τους ανθρώπους μες στα μάτια όπως κοίταζα
αντανακλούσαν όλου του κόσμου τη γιορτή
Ήταν μια μέρα που όλοι οι άνθρωποι με φίλησαν
δειλά στο μέτωπο και κάνανε ευχή
και όλων το δάκρυ τους μου πότιζε το πρόσωπο
δέντρα που φύτρωναν και μου έδιναν πνοή
Ήταν μια μέρα που όλα γύρω ήταν αλλιώτικα
και ο πόνος έμοιαζε να έχει πια χαθεί
και τους ανθρώπους μες στα μάτια όπως κοίταζα
αντανακλούσαν όλου του κόσμου τη γιορτή
|
||||
7. |
Σχισμή
03:26
|
|
||
|
Άρχισε ξανά
να μοιάζει με φωτιά
που όλο πλησιάζει
κι αν πίσω μου ξεσπά
για άλλη μια φορά
τα μάτια μου κλειστά
σαν
να ήμουνα δειλός
ανήμπορος, μικρός,
έκανα πως ξεχνούσα
πως δεν
θυμάμαι τον καιρό
τον άγριο βυθό
που μέσα του βουτούσα
Άρχισε ξανά
να φέρνει ερημιά
που τις ψυχές τραντάζει
κι αν μέσα μου μπορεί
μια βάναυση ριπή
αλήθειες να ουρλιάξει
να βρω
στο χρόνο ένα παλμό
σύντροφο και εχθρό
να κλέβει ό,τι ζητούσα
στιγμή
σαν άφραστη σιωπή
σαν κοσμική σχισμή
που μέσα της να ζούσα
|
||||
8. |
Δίνη
04:13
|
|
||
|
Μοιάζει να σε ξέρω από χρόνια
τότε που η μέρα δεν ξημέρωνε εκπλήξεις
τότε που αγκάλιαζα το χώμα
τότε που ακόμα άντεχα τις αναμνήσεις
Μοιάζει να με ξέρεις και εμένα
όποτε τύχει να μιλήσεις για ιστορίες
όταν προσπαθείς να μπεις στο θέμα
κάθε που σκάβεις της ζωής σου τις αιτίες
Ενός πρωινού η ύποπτη γαλήνη
με ένα βλέμμα πλημμυρίζει ηρεμίες
κι όπως αχνοφαίνεται το τέλος
με μια λέξη σου γεμίζει μελωδίες
Αν ποτέ κατάφερνα να βγάλω
με μια φράση του πρωινού αυτή τη δίνη
αυτό το αίσθημα που πάντοτε με αφήνει
με μια ελπίδα πως μπορεί κάπου να υπάρχεις
|
||||
9. |
Απολογισμός
03:36
|
|
||
|
Θεωρίες κραύγαζε, με σιγές να ακούσω
εξουσία πρόσταζε, κι αν δεν υπακούσω
τις χαρές σου δείχνε μου, να σου τις πληγώνω
τα θεριά σου φέρνε μου, να σου τα μερώνω
δως μου τις αλήθειες σου, ψέματα να χτίσω
δως μου κι ό,τι έχτισες, να σου τo γκρεμίσω
βάλε με στους δρόμους σου, τα αδιέξοδά μου
μέτρα και τι κέρδισες, αχ φτωχή καρδιά μου
|
||||
10. |
Νύχτα
05:43
|
|
||
|
Όταν φεύγει κάθε μέρα
μου αρκεί, μια πληγή
να μπορέσω να κρατήσω
στην καρδιά, μια στιγμή
Γλυκομούδιασμα της νύχτας,
σαν σιωπή, που απειλεί
την πληγή μου θα φυλάξω
σαν κλωστή, πριν κοπεί
Αχ γλυκιά μου Αμνησία
όσο κι αν προσπαθείς
να μου κλέβεις ό,τι φτιάχνω
τις πληγές δεν μπορείς
Απαγγελία: Τα παράθυρα - Κ.Π. Καβάφης
(Από τα Ποιήματα 1897-1933)
Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.
|
||||
11. |
Χρόνος Ένα
03:43
|
|
||
|
Και περνούν οι μέρες
πέφτω σε ξέρες
κυλάω σαν θάλασσα που ξέβρασε βαρίδια
κι όποτε ανταριάζω
και φουρτουνιάζω
σκορπάω κύματα μα όλα μοιάζουν ίδια
Κι όταν ημερεύω
και γαληνεύω
στου ουρανού πάντα βάφομαι το χρώμα
αντανακλάω
και λαχταράω
να ενωθώ με ένα καινούριο σώμα
Xρόνε αδελφέ μου
συντρόφευσέ μου
ένα ταξίδι στον άγριο πυθμένα
και ίσως εκεί κάτω
να απαντήσω
πώς από δύο
σε ένωσα στο Ένα
|
||||
If you like Sokratis Barbounakis, you may also like:
supported by 6 fans who also own “χρόνος δύο”
go to album
supported by 5 fans who also own “χρόνος δύο”
Haven't the faintest what they're saying, but I love the transitions and sweet interplay of drums and keys
go to album
Μια πέτρα σαν σπίτι
by Sophie lies
supported by 5 fans who also own “χρόνος δύο”
go to album
featured on Bandcamp Radio Mar 14, 2023
go to album
British folk musician Tom Nash built these delicate and moving songs around a broken harmonium, allowing its limitations to open up worlds.
go to album
Disturbing Dreams
by The Kartetch
Knotty alt-rock with corkscrewing guitars and steely vocals on an album that packs a punch.
go to album
riza
by Villagers of Ioannina City
supported by 4 fans who also own “χρόνος δύο”
As a Frenchman, I discovered VIC very late (2019-2020). I fell in love with Age Of Aquarius. Well, I have to say: I love Riza even more. If you love Greece (I've been there 4 times), you'll love VIC: a rock marked by traditional Greek music and instruments.
go to album
